Dulu ibulh orang yg paling bahagia bila datangnya cuti.
Saban waktu menghitung hari...
Dan ayahlah yg juga menyibuk nk balik kg ibu.
2 kisah bbrapa tahun lepas.
Tapi segalanya berubah kini.
Ibulh orang yg paling sedih setiap kali dtgnya cuti.
Tapi apakan daya keadaan berubah n ibu terpaksa redha dgn perubahan berlaku.
Banyak faktor yg menghalang kami utk brcuti seperti dulu.
1. Anak2 ibu dh makin membesar n mereka perlu menumpukan sepenuh perhatian pd pelajaran.
dan perlu hadiri tuisyen yg cikgu2 mrk anjurkan sewaktu cuti.
Dan anak2 ibu hnya brgantung kpd tuisyen yg cikgu mrk anjurkan semata2...
2. Ayah dh xmcm dulu.
Masa ayah dh banyak dihabiskan dgn tugas2 yg padat.
Masa bersama kami pn dh agak terbatas.
Setiap kali cuti ayah harus terbang ke sana sini.
Apakan daya...ibu trpaksa redha.
Tinggallah ibu sendiri menguruskan anak2.
Sedih mmg sedih ttp apa boleh ibu buat.
Ibu bukan jenis yang tahu merungut...
Ibu xpandai meluahkan kesedihan hati dgn brkata2.
Ibu bukan jenis seorang yg suka memberontak.
Bukan ibu nk menunjukkan kebaikan ibu.
Tapi itulh realiti...
Ibu suka memendam rasa n sukar utk brkongsi kesedihan
w.pn dh org2 trdekat.
Ibu suka bawa hati n kesedihan dgn brdiam diri.
Terkadang hanya airmata yg mampu ibu curahkan.
Bila kerinduan kpd mama n abah membuak2...
Terkdg rasa begitu sedih krn xmampu brbakti utk mrk.
Di saat mrk tramat memerlukan ibu, ibu xmampu brada disisi...
Dan ibu masih ingat pesan mama,
Mama ingin melihat ketiga2 anak perempuanya
menjadi cikgu.
Kata mama, senang cz kami boleh sentiasa berada di sisinya.....
Dan utk kesekian kalinya cuti dtg lagi.
Dan utk kesekian kalinya ayah terbang lagi.
Tinggallah ibu bersama anak2 di sini.
Menjalani rutin yg entah bila ada kesudahannya....
Maaf, n3 sedikit emo!!!!!!
